اتریوم بلاک چین آن و انواع لایه های مختلف ETH

اتریوم یکی از برجسته‌ترین پلتفرم‌های بلاک‌چین است که به دلیل ویژگی‌های منحصر به فرد و قابلیت‌های گسترده‌ای که ارائه می‌دهد، توانسته است جایگاه ویژه‌ای در دنیای فناوری و ارزهای دیجیتال به دست آورد. این شبکه با فراهم کردن بستری برای ایجاد قراردادهای هوشمند و توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز، تحولی بزرگ در نحوه انجام تراکنش‌ها و تعاملات دیجیتال ایجاد کرده است. ساختار چندلایه‌ای اتریوم، به گونه‌ای طراحی شده که هر لایه وظایف خاصی را بر عهده دارد و به بهبود عملکرد کلی شبکه کمک می‌کند. این مقاله به بررسی دقیق لایه‌های مختلف شبکه اتریوم و همچنین راهکارهای مقیاس‌پذیری آن می‌پردازد. با فهم بهتر این ساختار، می‌توان درک بهتری از امکانات و توانمندی‌های این شبکه پیشرفته داشت.

در این مقاله از ال بانک فارسی به بررسی اتریوم بلاک چین آن و انواع لایه های مختلف ETH خواهیم پرداخت.

تاریخچه اتریوم

ایده اتریوم برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ توسط ویتالیک بوترین، یکی از پیشگامان جوان در دنیای بلاک‌چین، مطرح شد. ویتالیک با مشاهده محدودیت‌های بیت‌کوین، به دنبال ایجاد یک پلتفرم پیشرفته‌تر بود که امکان اجرای قراردادهای هوشمند و توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز را فراهم کند. او معتقد بود که بلاک‌چین می‌تواند فراتر از یک سیستم پرداخت باشد و به یک ابزار جامع برای توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز تبدیل شود.

در اوایل سال ۲۰۱۴، تیم توسعه اتریوم با انتشار وایت‌پیپر رسمی، جزئیات بیشتری از این پروژه را ارائه دادند. در این وایت‌پیپر، هدف اصلی اتریوم به‌عنوان یک کامپیوتر جهانی تعریف شد که می‌تواند قراردادها و برنامه‌ها را به‌صورت غیرمتمرکز اجرا کند. برای تأمین مالی این پروژه، تیم اتریوم در اواسط سال ۲۰۱۴ یک کمپین جذب سرمایه عمومی (ICO) برگزار کرد که در آن بیش از ۳۱٬۰۰۰ بیت‌کوین جمع‌آوری شد. این میزان سرمایه، حدود ۱۸ میلیون دلار در آن زمان ارزش داشت و به‌عنوان یکی از موفق‌ترین ICOها شناخته شد.

شبکه اصلی اتریوم در جولای ۲۰۱۵ با نام فرانتیر (Frontier) راه‌اندازی شد. این نسخه اولیه به توسعه‌دهندگان اجازه داد برنامه‌های خود را بر روی شبکه آزمایش کرده و عملکرد قراردادهای هوشمند را بررسی کنند. پس از این نسخه، به‌روزرسانی‌های متعددی مانند هوم‌استد (Homestead) در سال ۲۰۱۶، متروپلیس (Metropolis) در دو مرحله بیزانس (Byzantium) و کنستانتینوپل (Constantinople)، و در نهایت به‌روزرسانی سرنیتی (Serenity) انجام شدند. هر یک از این به‌روزرسانی‌ها بهبودهایی در امنیت، سرعت و مقیاس‌پذیری شبکه ایجاد کردند.

یکی از نقاط عطف مهم در تاریخچه اتریوم، هک DAO در سال ۲۰۱۶ بود. DAO یا سازمان خودمختار غیرمتمرکز، یک پروژه برجسته بود که بر بستر اتریوم اجرا می‌شد. این پروژه به دلیل نقص امنیتی مورد حمله قرار گرفت و مهاجمان توانستند میلیون‌ها دلار اتر را سرقت کنند. این حادثه منجر به یک هاردفورک در شبکه اتریوم شد که دو زنجیره جداگانه با نام‌های اتریوم (ETH) و اتریوم کلاسیک (ETC) ایجاد کرد.

از آن زمان تاکنون، اتریوم با به‌روزرسانی‌های پیوسته و افزودن ویژگی‌های جدید، به یکی از بزرگ‌ترین و پیشرفته‌ترین شبکه‌های بلاک‌چین در جهان تبدیل شده است. انتقال از الگوریتم اثبات کار (PoW) به اثبات سهام (PoS) در به‌روزرسانی موسوم به اتریوم ۲.۰، یکی از مهم‌ترین تغییرات اخیر است که باعث کاهش مصرف انرژی و افزایش مقیاس‌پذیری شبکه شده است. این تحول، آینده اتریوم را به‌عنوان یک پلتفرم پایدارتر و کارآمدتر تضمین کرده است.

بلاک‌چین اتریوم و برنامه‌های غیرمتمرکز

بلاک‌چین اتریوم با قابلیت پشتیبانی از قراردادهای هوشمند، به توسعه‌دهندگان امکان می‌دهد برنامه‌های غیرمتمرکز (DApps) را ایجاد و اجرا کنند. برنامه‌های غیرمتمرکز به‌عنوان یکی از ویژگی‌های برجسته اتریوم شناخته می‌شوند و توانسته‌اند دنیای فناوری و خدمات را به‌شکل قابل توجهی تغییر دهند. این برنامه‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که به‌صورت مستقل و بدون نیاز به واسطه اجرا شوند، در حالی که داده‌های آن‌ها به‌صورت غیرمتمرکز در بلاک‌چین ذخیره می‌شود.

یکی از ویژگی‌های اصلی برنامه‌های غیرمتمرکز این است که آن‌ها بر اساس قراردادهای هوشمند عمل می‌کنند. این قراردادها مجموعه‌ای از کدها و قوانین از پیش تعیین‌شده هستند که به‌طور خودکار اجرا می‌شوند و نیاز به دخالت انسان را به حداقل می‌رسانند. به همین دلیل، برنامه‌های غیرمتمرکز از امنیت و شفافیت بالایی برخوردارند و در برابر تغییرات یا دستکاری مقاوم هستند.

کاربردهای برنامه‌های غیرمتمرکز در بلاک‌چین اتریوم بسیار متنوع است. این برنامه‌ها در حوزه‌هایی مانند خدمات مالی غیرمتمرکز (DeFi)، بازی‌های بلاک‌چینی، مدیریت هویت، رأی‌گیری الکترونیکی، زنجیره تأمین و بسیاری دیگر استفاده می‌شوند. برای مثال، در حوزه مالی، برنامه‌های غیرمتمرکز امکان وام‌دهی، سپرده‌گذاری، و تبادل ارزهای دیجیتال را بدون نیاز به بانک‌ها و مؤسسات مالی فراهم می‌کنند. در بازی‌های بلاک‌چینی، بازیکنان می‌توانند دارایی‌های دیجیتالی مانند شخصیت‌ها و آیتم‌ها را به‌صورت مالکیت واقعی داشته باشند و با آن‌ها تجارت کنند.

برنامه‌های غیرمتمرکز همچنین از طریق استفاده از توکن‌های بومی، مدل‌های جدیدی از اقتصاد دیجیتال را ایجاد کرده‌اند. این توکن‌ها می‌توانند به‌عنوان ابزاری برای پرداخت، پاداش‌دهی و حتی رأی‌گیری در اکوسیستم برنامه‌ها عمل کنند. این مدل اقتصادی غیرمتمرکز، به کاربران اجازه می‌دهد که به‌عنوان سهامداران در مدیریت و توسعه برنامه‌ها مشارکت داشته باشند.

یکی از چالش‌های اساسی برنامه‌های غیرمتمرکز بر روی بلاک‌چین اتریوم، مقیاس‌پذیری و هزینه‌های بالای گس (Gas) است. برای حل این مشکل، راهکارهایی مانند استفاده از لایه‌های دوم و بهبود الگوریتم‌های اجماع ارائه شده است. این پیشرفت‌ها باعث شده‌اند که توسعه‌دهندگان بتوانند برنامه‌های کارآمدتر و با هزینه کمتر ایجاد کنند.

به‌طور کلی، برنامه‌های غیرمتمرکز بر بستر اتریوم، نقش کلیدی در پیشرفت فناوری بلاک‌چین و تغییر نحوه ارائه خدمات دیجیتال ایفا کرده‌اند. این برنامه‌ها با ارائه مدل‌های نوین اقتصادی و ایجاد شفافیت و امنیت بیشتر، به یکی از اجزای اصلی اکوسیستم بلاک‌چین تبدیل شده‌اند.

لایه‌های بلاک‌چین اتریوم

ساختار بلاک‌چین اتریوم از چندین لایه تشکیل شده است که هر یک وظایف و نقش‌های خاصی دارند. این لایه‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که عملکرد شبکه را بهینه کرده و امکان اجرای برنامه‌های پیچیده را فراهم کنند. در ادامه به بررسی لایه‌های اصلی بلاک‌چین اتریوم پرداخته می‌شود:

لایه صفر (Layer 0)

لایه صفر، زیرساخت اولیه و پایه‌ای است که تمامی عملیات و عملکردهای بلاک‌چین بر روی آن قرار می‌گیرد. این لایه شامل اجزایی نظیر اینترنت، سخت‌افزار، اتصالات شبکه و پروتکل‌های ارتباطی است. به بیان دیگر، لایه صفر به‌عنوان زیربنای اساسی برای سایر لایه‌ها عمل می‌کند و بدون وجود آن، امکان فعالیت شبکه بلاک‌چین وجود نخواهد داشت. یکی از وظایف مهم این لایه، تسهیل ارتباطات بین زنجیره‌های مختلف است که این کار را از طریق زیرساخت‌های مشترک انجام می‌دهد.

این لایه همچنین مسئولیت پایداری و امنیت شبکه را بر عهده دارد. اگر نقصی در لایه صفر وجود داشته باشد، می‌تواند به‌طور جدی بر عملکرد کل شبکه تأثیر بگذارد. برای مثال، اختلالات در زیرساخت اینترنت یا مشکلات سخت‌افزاری می‌توانند منجر به کاهش سرعت تراکنش‌ها یا حتی متوقف شدن فعالیت شبکه شوند. در نتیجه، طراحی و نگهداری صحیح لایه صفر از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است و تأثیر مستقیمی بر موفقیت شبکه بلاک‌چین دارد.

علاوه بر این، لایه صفر نقش کلیدی در هماهنگی بین بلاک‌چین‌های مختلف ایفا می‌کند. با افزایش تعداد زنجیره‌ها و پروژه‌های بلاک‌چینی، نیاز به یک زیرساخت مشترک و پایدار بیش از پیش احساس می‌شود. لایه صفر این امکان را فراهم می‌کند که این بلاک‌چین‌ها به‌صورت هماهنگ با یکدیگر تعامل داشته باشند و کاربران بتوانند به راحتی از خدمات ارائه شده توسط شبکه‌های مختلف بهره‌مند شوند.

لایه یک (Layer 1)

لایه یک به‌عنوان هسته اصلی شبکه بلاک‌چین اتریوم عمل می‌کند و تمامی فعالیت‌های اساسی شبکه در این لایه صورت می‌پذیرد. این لایه شامل پروتکل‌های اصلی بلاک‌چین، ساختار داده‌ها، و قوانین اجماع است که همه با هم یکپارچگی و امنیت شبکه را تضمین می‌کنند. تراکنش‌هایی که توسط کاربران ایجاد می‌شوند، در این لایه پردازش و در بلاک‌های زنجیره ثبت می‌شوند. عملکرد صحیح لایه یک برای تضمین صحت و امنیت شبکه ضروری است.

یکی از ویژگی‌های برجسته لایه یک، استفاده از الگوریتم‌های اجماع برای تأیید و اعتبارسنجی تراکنش‌هاست. در اتریوم، الگوریتم اجماع از اثبات کار (Proof of Work) به اثبات سهام (Proof of Stake) تغییر یافته است که این تغییر بهبود قابل توجهی در کارایی و مصرف انرژی شبکه ایجاد کرده است. این تحول باعث کاهش زمان پردازش تراکنش‌ها و افزایش ظرفیت شبکه شده است.

با این حال، لایه یک محدودیت‌هایی نیز دارد. سرعت پردازش تراکنش‌ها و هزینه‌های بالا از جمله چالش‌های این لایه هستند. این محدودیت‌ها به دلیل نیاز به ثبت تمامی تراکنش‌ها در زنجیره اصلی بلاک‌چین به وجود می‌آیند. هر چه تعداد کاربران و تراکنش‌ها افزایش یابد، فشار بیشتری بر لایه یک وارد می‌شود. به همین دلیل، توسعه‌دهندگان به دنبال راهکارهایی برای بهبود مقیاس‌پذیری شبکه از طریق استفاده از لایه‌های بالاتر و فناوری‌های مکمل هستند.

علاوه بر این، لایه یک بستر اجرای قراردادهای هوشمند را نیز فراهم می‌کند. قراردادهای هوشمند، برنامه‌هایی هستند که بر روی زنجیره بلاک‌چین اجرا می‌شوند و وظایفی نظیر انجام تراکنش‌ها، مدیریت دارایی‌ها، و اجرای خودکار توافقات را انجام می‌دهند. این قابلیت اتریوم را به یکی از پرکاربردترین پلتفرم‌های بلاک‌چین در جهان تبدیل کرده است.

لایه دو (Layer 2)

لایه دو به‌عنوان یک راهکار تکمیلی برای بهبود مقیاس‌پذیری و کارایی شبکه اتریوم طراحی شده است. این لایه برای حل مشکلاتی مانند هزینه‌های بالای تراکنش و سرعت پایین پردازش که در لایه یک وجود دارد، ایجاد شده است. لایه دو با پردازش تراکنش‌ها خارج از زنجیره اصلی و سپس انتقال نتایج به لایه یک، توانسته است فشار زیادی را از روی شبکه اصلی بردارد. این روش نه تنها هزینه‌ها را کاهش می‌دهد بلکه ظرفیت پردازش شبکه را نیز به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد.

یکی از ویژگی‌های کلیدی لایه دو، استفاده از تکنیک‌هایی مانند رول‌آپ‌ها و زنجیره‌های جانبی است. رول‌آپ‌ها در دو نوع خوش‌بینانه (Optimistic Rollups) و دانش صفر (zk-Rollups) توسعه یافته‌اند. در رول‌آپ خوش‌بینانه، تراکنش‌ها فرض بر درست بودن دارند و تنها در صورت بروز اختلاف، نیاز به بررسی دقیق‌تر دارند. این روش سرعت بالا و هزینه کم را فراهم می‌کند. در مقابل، رول‌آپ‌های دانش صفر با استفاده از الگوریتم‌های رمزنگاری پیچیده، صحت تراکنش‌ها را اثبات می‌کنند که این امر امنیت بیشتری را به همراه دارد.

علاوه بر رول‌آپ‌ها، زنجیره‌های جانبی یا Sidechains نیز در لایه دو به کار گرفته می‌شوند. این زنجیره‌ها به صورت مستقل از زنجیره اصلی عمل کرده و تراکنش‌ها را پردازش می‌کنند. سپس نتایج این پردازش‌ها به شبکه اصلی منتقل می‌شود. از جمله نمونه‌های موفق زنجیره‌های جانبی می‌توان به پالیگان اشاره کرد که توانسته است مقیاس‌پذیری شبکه را بهبود بخشد.

لایه دو همچنین بستر مناسبی برای اجرای برنامه‌های غیرمتمرکز با حجم بالا فراهم می‌کند. این لایه با کاهش هزینه‌ها و افزایش سرعت، به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهد که برنامه‌هایی با عملکرد بهتر و تجربه کاربری مطلوب‌تر ایجاد کنند. بنابراین، لایه دو نقش حیاتی در بهبود عملکرد و پذیرش گسترده‌تر شبکه اتریوم ایفا می‌کند.

لایه سه (Layer 3)

لایه سه به‌عنوان بخشی متمرکز بر تجربه کاربری و تعامل کاربران با شبکه بلاک‌چین طراحی شده است. این لایه شامل برنامه‌های غیرمتمرکز (DApps) و رابط‌های کاربری است که به کاربران امکان می‌دهند به‌راحتی از خدمات بلاک‌چین استفاده کنند. لایه سه با تمرکز بر بهبود دسترسی و تجربه کاربران، پلی میان تکنولوژی بلاک‌چین و کاربران نهایی ایجاد می‌کند.

در این لایه، توسعه‌دهندگان برنامه‌هایی را طراحی می‌کنند که قابلیت استفاده آسان و کاربری ساده داشته باشند. برنامه‌های غیرمتمرکزی مانند صرافی‌های غیرمتمرکز (DEX)، بازی‌های بلاک‌چینی، و پلتفرم‌های مالی غیرمتمرکز (DeFi) بر روی این لایه ساخته می‌شوند. هدف اصلی این برنامه‌ها، فراهم کردن ابزارهایی برای کاربران است تا بتوانند بدون نیاز به دانش فنی عمیق، از قابلیت‌های بلاک‌چین بهره‌مند شوند.

یکی دیگر از جنبه‌های مهم لایه سه، نقش آن در شخصی‌سازی تجربه کاربران است. توسعه‌دهندگان می‌توانند از طریق این لایه، برنامه‌هایی ایجاد کنند که با نیازها و ترجیحات مختلف کاربران سازگار باشند. این انعطاف‌پذیری به گسترش استفاده از فناوری بلاک‌چین در صنایع مختلف کمک می‌کند.

علاوه بر این، لایه سه امکان ارتباط و تعامل میان برنامه‌های مختلف را فراهم می‌کند. این ویژگی به کاربران اجازه می‌دهد تا از چندین برنامه به‌صورت یکپارچه استفاده کنند و تجربه‌ای جامع و هماهنگ داشته باشند. بنابراین، لایه سه نقشی اساسی در پذیرش گسترده‌تر و استفاده عملی‌تر از فناوری بلاک‌چین در زندگی روزمره ایفا می‌کند.

راهکارهای مقیاس‌پذیری لایه دوم اتریوم

راهکارهای مقیاس‌پذیری لایه دوم به‌عنوان پاسخی به محدودیت‌های موجود در لایه یک طراحی شده‌اند. این راهکارها با کاهش بار پردازشی از روی شبکه اصلی، سرعت تراکنش‌ها را افزایش داده و هزینه‌های مربوط به آنها را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهند. یکی از مهم‌ترین این راهکارها، استفاده از رول‌آپ‌ها است. رول‌آپ‌ها داده‌ها و تراکنش‌ها را خارج از زنجیره اصلی پردازش کرده و سپس نتایج را به لایه یک ارسال می‌کنند. این روش باعث کاهش بار زنجیره اصلی می‌شود و امکان پردازش تعداد بیشتری تراکنش را در زمان کمتر فراهم می‌آورد.

رول‌آپ‌های دانش صفر (zk-Rollups) و خوش‌بینانه (Optimistic Rollups) دو نمونه برجسته از این فناوری هستند. در zk-Rollups، اثبات‌های رمزنگاری برای تأیید صحت تراکنش‌ها استفاده می‌شود که این امر امنیت و دقت بالاتری را تضمین می‌کند. در مقابل، Optimistic Rollups با فرض صحت تراکنش‌ها کار می‌کند و تنها در صورت بروز اختلاف، به بررسی دقیق‌تر می‌پردازد. این روش سرعت بیشتری را ارائه می‌دهد اما ممکن است در برخی موارد به بررسی‌های اضافی نیاز داشته باشد.

زنجیره‌های جانبی (Sidechains) نیز یکی دیگر از راهکارهای مقیاس‌پذیری هستند که به‌صورت موازی با زنجیره اصلی فعالیت می‌کنند. این زنجیره‌ها بار پردازشی تراکنش‌ها را بر عهده گرفته و تنها اطلاعات نهایی را به لایه یک ارسال می‌کنند. پالیگان یکی از نمونه‌های موفق زنجیره‌های جانبی است که توانسته است مقیاس‌پذیری شبکه اتریوم را بهبود بخشد.

فناوری کانال‌های پرداخت (Payment Channels) نیز در این زمینه نقش بسزایی دارد. این کانال‌ها امکان انجام تراکنش‌های متعدد را بدون نیاز به ثبت تک‌تک آنها در زنجیره اصلی فراهم می‌کنند. این روش به کاهش هزینه‌ها و افزایش سرعت انجام تراکنش‌ها کمک می‌کند و برای برنامه‌هایی که نیاز به تراکنش‌های مکرر دارند، بسیار مفید است.

در نهایت، استفاده از راهکارهای مقیاس‌پذیری لایه دوم، نه‌تنها به بهبود عملکرد شبکه اتریوم کمک می‌کند، بلکه توسعه‌دهندگان را قادر می‌سازد برنامه‌هایی کارآمدتر و کاربرپسندتر ایجاد کنند. این فناوری‌ها نقش مهمی در آینده بلاک‌چین و پذیرش گسترده‌تر آن در بین کاربران خواهند داشت.

نحوه معامله اتریوم

برای معامله اتریوم، کاربران ابتدا باید یک کیف پول دیجیتال ایجاد کنند. کیف پول‌ها ابزاری ضروری برای ذخیره، ارسال و دریافت ارزهای دیجیتال هستند. دو نوع کیف پول رایج وجود دارد: نرم‌افزاری و سخت‌افزاری. کیف پول‌های نرم‌افزاری مانند متامسک (MetaMask) و تراست والت (Trust Wallet) به‌صورت اپلیکیشن یا افزونه مرورگر قابل دسترسی هستند. در مقابل، کیف پول‌های سخت‌افزاری مانند لجر (Ledger) و ترزور (Trezor) امنیت بیشتری ارائه می‌دهند، زیرا کلیدهای خصوصی را به‌صورت آفلاین نگهداری می‌کنند. هنگام ایجاد کیف پول، کاربران باید کلید خصوصی خود را به دقت نگهداری کنند، زیرا این کلید تنها راه دسترسی به دارایی‌ها است.

پس از ایجاد کیف پول، کاربران نیاز به خرید اتر (ETH) دارند که ارز دیجیتال اصلی شبکه اتریوم است. اتر برای پرداخت هزینه تراکنش‌ها و استفاده از قراردادهای هوشمند به کار می‌رود. خرید اتر از طریق صرافی‌های معتبر مانند بایننس (Binance)، کوین‌بیس (Coinbase) یا کراکن (Kraken) امکان‌پذیر است. کاربران ابتدا باید در صرافی ثبت‌نام کرده و حساب خود را تأیید کنند. سپس می‌توانند با استفاده از ارز فیات (مانند دلار یا یورو) یا دیگر ارزهای دیجیتال، اتر خریداری کنند.

پس از خرید، کاربران بهتر است اترهای خود را از صرافی به کیف پول شخصی منتقل کنند. نگهداری دارایی‌ها در کیف پول شخصی امنیت بیشتری نسبت به ذخیره در صرافی دارد، زیرا خطر هک صرافی‌ها وجود دارد. برای انتقال، کاربران باید آدرس کیف پول خود را از اپلیکیشن کیف پول کپی کرده و در قسمت برداشت صرافی وارد کنند. پس از تأیید تراکنش، اتر به کیف پول شخصی منتقل می‌شود.

در مرحله بعد، کاربران باید یک پلتفرم معاملاتی مناسب انتخاب کنند. این پلتفرم می‌تواند صرافی متمرکز (CEX) یا غیرمتمرکز (DEX) باشد. صرافی‌های متمرکز مانند بایننس و کوین‌بیس، رابط کاربری ساده و نقدینگی بالایی دارند. اما صرافی‌های غیرمتمرکز مانند یونی‌سوآپ (Uniswap) و سوشی‌سوآپ (SushiSwap) به کاربران امکان می‌دهند بدون نیاز به واسطه و به‌صورت مستقیم تراکنش انجام دهند. انتخاب بین این دو نوع پلتفرم به نیازها و ترجیحات کاربران بستگی دارد.

برای انجام معامله، کاربران وارد پلتفرم معاملاتی می‌شوند و تراکنش خود را آغاز می‌کنند. در صرافی‌های متمرکز، کاربران مقدار اتر موردنظر برای خرید یا فروش را وارد کرده و قیمت را مشخص می‌کنند. در صرافی‌های غیرمتمرکز، کاربران کیف پول خود را به پلتفرم متصل کرده و تراکنش را تأیید می‌کنند. در هر دو حالت، کارمزد معامله که به‌عنوان گس (Gas) شناخته می‌شود، از موجودی اتر کاربر کسر می‌شود. میزان کارمزد بسته به شلوغی شبکه متغیر است.

پس از انجام معامله، تراکنش باید توسط شبکه اتریوم تأیید شود. این فرآیند ممکن است چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد و کاربران می‌توانند وضعیت تراکنش خود را از طریق ابزارهای کاوشگر بلاک‌چین مانند اتر اسکن (Etherscan) بررسی کنند. پس از تأیید، دارایی‌های جدید به کیف پول کاربر منتقل می‌شوند.

در نهایت، کاربران باید دارایی‌های خود را مدیریت کنند. این شامل بررسی موجودی کیف پول، به‌روزرسانی نرم‌افزار کیف پول، و استفاده از اقدامات امنیتی مانند فعال‌سازی احراز هویت دومرحله‌ای است. همچنین توصیه می‌شود کلیدهای خصوصی به‌دقت نگهداری شوند و از اشتراک‌گذاری اطلاعات حساس خودداری شود. این مراحل تضمین می‌کنند که کاربران می‌توانند با امنیت و اطمینان بیشتری معاملات اتریوم را انجام دهند.

جمع بندی

اتریوم به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین پلتفرم‌های بلاک‌چین، تحول عظیمی در دنیای فناوری و ارزهای دیجیتال ایجاد کرده است. این شبکه با ارائه قراردادهای هوشمند و امکان توسعه برنامه‌های غیرمتمرکز، بستری را فراهم کرده که بسیاری از محدودیت‌های سیستم‌های متمرکز را برطرف می‌کند. تاریخچه اتریوم نشان می‌دهد که این پلتفرم از ابتدا با هدف نوآوری و توسعه پا به عرصه گذاشته و با بروزرسانی‌های متعدد توانسته جایگاه خود را به‌عنوان یک پلتفرم پیشرفته تثبیت کند.

ساختار چندلایه‌ای اتریوم، از لایه صفر تا لایه سه، نقشی کلیدی در بهبود عملکرد، مقیاس‌پذیری و تجربه کاربری ایفا می‌کند. این لایه‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که بتوانند نیازهای متنوع کاربران و توسعه‌دهندگان را برآورده کنند. علاوه بر این، برنامه‌های غیرمتمرکز که از ویژگی‌های برجسته اتریوم محسوب می‌شوند، امکان ایجاد نوآوری‌های جدید در حوزه‌هایی مانند مالی، بازی، مدیریت هویت و بسیاری دیگر را فراهم کرده‌اند.

برای معامله اتریوم، کاربران باید فرآیند مشخصی شامل ایجاد کیف پول، خرید اتر، انتقال دارایی‌ها به کیف پول شخصی، انتخاب پلتفرم معاملاتی و انجام معامله را دنبال کنند. این مراحل نشان‌دهنده امنیت، شفافیت و قابلیت‌های گسترده اتریوم در مدیریت دارایی‌های دیجیتال است.

در نهایت، اتریوم با ترکیب فناوری پیشرفته، اکوسیستم پویا و ویژگی‌های منحصربه‌فرد، نه‌تنها به‌عنوان یک ارز دیجیتال بلکه به‌عنوان یک پلتفرم نوآورانه در مسیر توسعه فناوری بلاک‌چین قرار دارد. آینده این شبکه، با توجه به برنامه‌های توسعه و پذیرش گسترده‌تر، می‌تواند تأثیرات عمیقی بر دنیای دیجیتال و تعاملات اقتصادی بگذارد.